اسکلت بتنی
سازه بتنی سازه‌ای است که در ساخت آن از معمول بتن آرمه (بتن+میلگرد) استفاده شده باشد. در ساختمان در صورت استفاده از بتن آرمه در قسمت ستون‌ها و شاه تیرها و پی، آن ساختمان یک سازه بتنی محسوب می‌شود
از مزایای این نوع سازه میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- ارزان بودن و در دسترس بودن شن و ماسه که ماده اولیه ساخت بتن است.
- در مقابل شرایط محیطی سخت تر مقاوم تر از سازههای ساخته شده با مصالح دیگر است
- به علت قابلیت شکل پذیری بالای بتن، امکان ساخت انواع سازههای بتنی نظیر پل، ستون و … به اشکال مختلف میسر است.
- سازههای بتنی در مقابل حرارت زیاد ناشی از آتش سوزی بسیار مقاوم‌اند.
- برای کارفرمایانی که قسط دارند با توجه به پیشرفت پروژه خرد خرد پرداخت هزینه ها را داشته باشند اسکلت بتنی بهترین انتخاب می باشد.
از معایب این نوع سیستم سازه ای میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- وزن بالای سازه بتنی نسبت به فلزی، محدودیت اجرا وشرایط جوی، هدر رفت مصالح حین اجرا از معایب این نوع اسکلت میباشد
- اجرای آرماتور‌بندی و قالب‌بندی در این سازه‌ها نیاز به تخصص و صرف زمان بیشتری نسبت به سایر سازه‌ها دارد.
- بدلیل افزایش مقطع اعضاء این سازه‌ها ، وزن آن بیشتر از سازههای فلزی میباشد.
- بدلیل نیاز به آزمایش مستمر بتن، در محل اجرای این سازه‌ها باید آزمایشگاه‌های مکانیک خاک در دسترس باشد
سه روش در طراحی سازه بتنی
۱) روش طراحی تنش مجاز یا الاستیک(ASD):
برای این روش نباید تنش‌های ناشی از اثر بارهای بهره برداری از مقدار مجاز تنش ها بیش تر شود. بار های بهره برداری عبارتند از: بار زنده، بار مرده، بار برف و بار زلزله. در این روش، تنش‌های مجاز با استفاده از یک آیین نامه محاسباتی تعیین شده و طرح اصلی رقم زده می شود. با وجود ساده بودن این طراحی، معایبی نیز بر آن وارد است که باعث شده است کمتر مورد استفاده قرار بگیرد. مثلا این که تنها ضریبی که برای محاسبه حاشیه ایمنی مورد استفاده قرار می گیرد، ضریب اطمینان است و باید ضرایب بیش تری لحاظ گردد. یا این که برای تعیین ضریب اطمینان کلی سازه در مقابل فروریختگی، نباید از مقاومت فشاری بتن استفاده نمود. با تمام این ها تا سال ۱۹۵۶ از این روش استفاده می شد.
۲) روش طراحی مقاومت نهایی یا پلاستیک(LRFD):
در آمریکا برای طراحی سازه بتنی، در روشUSD بتن از روش مقاومت نهایی استفاده می شود. در این روش مقاومت اصلی در محاسبات تئوری گنجانده می شود. در نتیجه بار های بهره برداری زیاد شده و نتایجی که بدست می آید برای یک طراح، راه ها و طرح های جدیدی را باز می کند. این امکانات بوجود آمده در طراحی سازه ها، ممکن است در روش های دیگر بوجود نیاید و این یک امتیاز بزرگ برای طراح است. این روش در سال ۱۹۸۰ به کار گرفته شد و جایگزین روش قبلی طراحی شد. بعد از افزایش بار ، بر سازه اعمال شده و نیروی داخلی مقاطع یا مقاومت لازم بدست می آید که مقاومت برشی لازم، مقاومت خمشی لازم، مقاومت پیچشی لازم و مقاومت بار محوری لازم از بخش های آن است. سپس مقاومت اسمی در هر یک از این بخش ها اعمال شده و مقاومت طراحی سازه بتنی آن بخش بدست می آید.
۳) روش طراحی بر مبنای حالات حدی:
این روش در واقع تکمیل کننده روش دوم است. با این تفاوت که در این روش، ظرفیت باربری به صورت منطقی تر تعیین می شود و ایمنی اعضا در آن متفاوت است. در روش حالت حدی، از سه روش حالت حدی نهایی، حالت حدی تغییر شکل و حالت حدی ترک خوردگی استفاده می گردد که حالت حدی همان وضعیتی است که سازه بتنی، طبق اهداف طرح عمل نمی کند.
به طور کلی برای ساخت یک سازه، باید تمامی مزایا و معایب سازههای فلزی و بتنی و … در نظر گرفته شود و با توجه به شرایط منطقه و پروژه، نوع مصالح انتخاب شود. نمی‌توان یک حکم کلی داد که کدام مصالح بهترین مصالح ممکن است، گاهی شرایط منطقه موجب می شود که از یک مصالح خاص استفاده شود
چکیده خدمات
– طراحی انواع سازه های بتنی براساس ضوابط آیین نامه های ایران
– بهینه سازی انواع سازه های بتنی
– کنترل انواع سازه ها از نظر آیین نامه
– اجرای صفر تا صد اسکلت بتنی
– نظارت بر اجرای اجرای صحیح ساختمان
– تامین تجهیزات کامل اجرای اسکلت بتنی
