روش بالا به پایین که به عنوان انقلابی در ساخت سازه های زیرزمینی بزرگ محسوب می شود در دهه ۷۰ میلادی با ایجاد تغییراتی در نحوه طراحی و محاسبات سازه و در اختیار داشتن برخی تجهیزات و امکانات خاص، در ساخت ایستگاههای مترو در شهرهای پاریس و میلان به منظور کاهش زمان و هزینه های اجرایی و کاهش اختلال در ترافیک شهری و زندگی مردم به کار گرفته شد و به دلیل مزایای بالای آن در سال های اخیر در پروژه های بزرگ عملاً جایگزین روش ساخت سنتی در کشورهای سنتی گردیده است.

کاربرد این روش مختص ساخت و سازه های زیرزمینی و برج های بلند با زیرزمین های عمیق بوده و عمدتاً در زمین های سست که نیاز به اجرای سازه حفاظت گود جهت جلوگیری از ریزش دیوارهای حفاری وجود دارد از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.

در این روش عموماً از دیوارهای دیافراگمی که به عنوان دیوار حفاظت گود (در زمین های سست) در ابتدا و قبل از آغاز عملیات گودبرداری احداث می شوند به عنوان دیوارهای اصلی سازه زیرزمینی استفاده می گردد. ستون های داخلی نیز قبل از اجرای عملیات گودبرداری با استفاده از یکی از سیستم های بارت های دیافراگمی، شمع های بتنی درجا و یا ستون های پیش ساخته بتنی یا فولادی اجرا گردیده و سپس نسبت به احداث سقف ها از بالاترین تراز به سمت پایین و خاکبرداری زیر هر سقف اقدام می گردد، در این روش سقف طبقات به عنوان سازه های دائمی هستند که جایگزین مهاربندهای افقی داخلی (استرات ها) یا سایر سیستم های مهاربندی در روش اجرای Bottom-Up Method می شوند و وظیفه مهار دیوارهای سازه نگهبان در برابر بارهای جانبی ناشی از خاک پشت و سایر سربارها را بر عهده دارند

این روش شامل ساخت همزمان بالا و پایین یک ساختمان در یک زمان مشخص است که در آن سازه فوقانی و تحتانی با هم اجرا می‌شوند. این تکنیک نوین که عمدتاً در مناطق شهری برای تسریع در انجام مراحل پروژه‌ها مد نظر قرار می‌گیرد، خود ترکیبی از تکنیک‌هایی چون استفاده از دیوارهای دیافراگمی به عنوان دیوار محافظ گود (در زمین‌های سست)، اجرای شمع درجا با استفاده از ماشین آلات مخصوص و روش‌هایی برای حفاری خاک محل پروژه است