نشست تحکیمی خاک

نشست خاک از نقطه نظر زمانی به دو دسته تقسیم می شود:

1. نشست کوتاه مدت و یا نشست الاستیک که با عنوان نشست آنی نیز شناخته می شود.
2. نشست بلند مدت و یا غیر الاستیک که با عنوان نشست تحکیمی نیز شناخته می شود.

نشست الاستیک عموما با بارگذاری سریع و خروج سریع هوا و یا مقدار کمی آب از خاک های دانه ای اتفاق می افتد و نشست بلند مدت با ثابت و ادامه دار بودن بارگذاری و متعاقبا افزایش فشار آب حفره ای در خاک های ریزدانه و یا چسبنده روی میدهد. مرحله غیر الاستیک نشست را اصطلاحا نشست تحکیمی و یا تحکیم خاک می نامند که تنش های ایجاد شده ناشی از بارگذاری در ابتدا با نزدیک شدن ذرات خاک، باعث خروج نسبی هوا از توده خاک و سپس با افزایش فشار آب حفره ای، در دراز مدت موجبات خروج آب از توده خاک را فراهم می آورد و این امر در نهایت با استهلاک اضافه فشار آب حفره ای منجر به تغییر شکل های دائمی و نشست تحکیمی در خاک  یا بعبارتی تحکیم خاک می گردد.

از آنجایی که تحکیم خاک پس از احداث سازه باعث آسیب به سازه مورد نظر می گردد و با توجه به امکان پیش بینی مقدار نشست در خاک با استفاده از پارامتر های مستخرج از آزمایشات صحرایی و یا آزمایشگاهی، می توان با بهره گیری از روش های بهسازی و تحکیم خاک، نشست های پیش بینی شده را به حدود مجاز آیین نامه ای محدود نمود. بدین منظور پیش از احداث سازه در بسترهایی که حدود نشست های محاسبه شده در آنها بر اساس بارگذاری طرح، از حدود مجاز آیین نامه ای تجاوز می کند و یا در سازه های که بعلت ملحوظ نداشتن صحیح شرایط بستر در مراحل احداث یا بهره برداری دچار آسیب های ناشی از نشست گردیده اند الزام به تحکیم خاک و بهسازی خاک بستر به وجود می آید.